این بار تو بگو "دوستت دارم" ، نترس ! من آسمان را گرفته ام که به زمین نیاید

عشق را با تمام وجود فریاد خواهم زد تا به دنیا ثابت کنم؛ تمام مسیر ها به طرف مشترک مورد نظر اشغال نمی باشد...

من را رها کن لطفا... دو دستم که عمري به سوي تو دراز است ، رهـــــا کن ! من را که نمي تواني بالا بکشي ، مي ترسم . . . خودت هم به زمين بيافـتـي

من در این نقطه دور در بلا تکلیفی در کش و قوسی خیالی جانکاه به افق چشم بدوزم تا کی؟ بی سبب منتظر معجزه ام بی ثمر دیده بر این راه کبود می روم در پی تو سالها آمد و رفت بارها من دیدم کوچ مرغان غزل خوان چمن سفر چلچله ها کوچ برف از دل کوهسار بلند کوچ هر فصلی را لیک یاد تو ز دل کوچ نکرد

هر چه بر من گذشت حقم بود من از این بیشتر سزاوارم تو گناهی نداری ای زیبا مرگ بر من که دوستت دارم

میزی برای کار.. کاری برای تخت .. تختی برای خواب .. خوابی برای جان .. جانی برای مرگ .. مرگی برای یاد .. یادی برای سنگ . . این بود زندگی؟؟

من از نگاه کلاغی که رفت فهمیدم که سرنوشت درختان و باغ من تبر است . . .

صرف فعل “دوست داشتن” بسیار سخت است: گذشته اش که به هیچ وجه ساده نیست حالش کاملاً اخباری ست آینده اش هم شرطی

هي فلاني مي داني ؟ مي گويند رسم زندگي چنين است... مي آيند.... مي مانند.... عادت مي دهند.... ومي روند. وتو در خود مي ماني و تو تنها مي ماني راستي نگفتي رسم تونيز چنين است؟.... مثل همه فلاني ها....؟

بايد فراموشت کنم ، چنديست تمرين ميکنم ، من ميتوانم ميشود ، آرام تلقين ميکنم . کم کم ز يادم ميبري ، کم کم زيادم ميروي ، اين روزگار و رسم اوست اين جمله را با تلخيش صد بار تمرين ميکنم !